Kia Ora!

Zo, inmiddels al weer de honderdste dag dat ik van huis weg ben. De laatste keer was ik in Queenstown en daar ben ik nu weer. Het is nu alleen even als tussenstop want ik was vanochtend nog in Dunedin en ik ga morgen weer naar Lake Tekapo.

Twee weken terug heb ik de Greenstone Caples track gedaan. Dit was vergeleken met een andere tracks een vrij eenvoudige maar daardoor niet minder mooie track. De eerste twee nachten heb ik gespendeerd in een oude hut die niet op de route lag en ook niet stond aangegeven. Het was een kleine 3-persoonshut waar tegenwoordig eigenlijk niemand meer komt. Ik was er door Anna op gewezen en door goed op de kaart te kijken en ergen een rivier stroomopwaarts te volgen kon je de hut vinden. Ik heb er twee nachten geslapen omdat het mij wel eens bijzonder leek om een hele dag volledig alleen te zijn. Toen ik vervolgens door ging naar de volgende hut stortte het weer helaas in. De vallei was prachtig om doorheen te lopen maar door gebrek aan beschutting en de harde regen werd het wel een beetje koud. Bovendien werd het pad ook steeds uitdagender omdat zich allerlei modderpoelen en riviertjes over het pad begonnen te vormen. Aan de andere kant, tegen de tijd dat ik helemaal doorweekt aankwam in de hut, was het des te lekkerder om droge kleren aan te trekken en lekker warm in mijn slaapzak te kruipen. In de hut heb ik Yuval leren kennen, iemand uit Israel. De volgende dag ben ik met Yuval het meest uitdagende deel van de route gaan (het enige deel met een serieuze klim en afdaling). Gelukkig was het weer die dag weer beter, want zeker als je omhoog klimt is het altijd goed als je met een mooi uitzicht wordt beloond. Aangekomen in de laatste hut heb ik alweer afscheid van Yuval moeten nemen. Hij was namelijk met een nogal klein autootje naar het parkeerterrein gereden en om daar te komen moet je door een aantal riviertjes heen. De volgende dag was er zware regen voorspeld wat zou beteken dat Yuval niet meer weg zou kunnen. Ik had echter een bus geboekt maar die zou mij twee nachten later om 10 uur ‘s ochtends ophalen dus ik heb ook in die hut twee nachten gespendeerd. Vanaf die hut was het nog maar een klein stukje naar de parkeerplaats (2,5 uur) dus de bus halen was niet zo moeilijk.

Na mijn hike ben ik terug gegaan naar Queenstown om daar vervolgens weer zo snel mogelijk vandaan te gaan. De reis vervolgde naar Fiordland national park om daar een cruise te doen over Milford Sound. Het werd aangeprezen als de mooiste weg van NZ en als een van de mooiste wegen ter wereld. Eerst was ik een beetje teleurgesteld omdat het nogal slecht weer was, maar achteraf gezien was ik daar zelfs best wel blij mee. Het is zonder twijfel het mooiste en ruigste landschap dat ik ooit in mijn leven heb gezien en door alle regen en mist kreeg het echt een soort mysterieuze sfeer. Ik vond bepaalde stukken zo bizar dat het gewoon surrealistisch aanvoelde, alsof het computer gegenereerde beelden waren ofzo. Het is altijd jammer dat wanneer je landschappen fotografeert, dat de sfeer in de indruk nooit echt over komt.

(Over foto’s gesproken, heb een aantal dagen geleden, toen ik goed internet had, nog eens geprobeerd foto’s te uploaden naar deze website maar het wil me nog steeds niet lukken. Als jullie wat foto’s of videos willen bekijken heb ik wel een gedeeld iCloud photo album waar ik wel regelmatig dingen naar upload: https://www.icloud.com/sharedalbum/#B11532ODWJ66LsG

Ik weet niet zeker of ik dit al eerder had gezegd, maar anders voor de zekerheid haha)

Toen we de weg tot het eind hadden gereden kwamen we uit bij de haven van Milford Sound. Daar hebben we een rondvaart gehad door het fjord met eveneens betoverende landschappen. Tijdens de rondvaart werd de voorkant van het schip twee keer onder een waterval gestoken zodat de mensen op het voorste dek een lekkere douche kregen. Zelf dacht ik slim te zijn door op het bovendek te gaan staan maar ook mij werd geen nat pak bespaard haha. Tijdens de rondvaart hebben we ook nog zeehonden en dolfijnen gezien.

Na de rondvaart zijn we weer over dezelfde weg (er is er maar één) het national park uitgereden en hebben we vervolgens onze weg naar Invercargill vervolgd. Daar heb ik twee nachten op meest gastvrije vakantiepark ooit gestaan. We konden gewoon naar een kamer en inchecken kwam de volgende dag wel. Aangezien ik als enige twee nachten bleef kreeg ik een gratis upgrade naar mijn eigen kamer met tweepersoonsbed. Toen ik de volgende middag wilde gaan betalen werd het nog eens goedkoper omdat de eigenaar geen zin had in wisselgeld. Het mooiste was nog dat hij mij heeft afgezet in Invercargill (dat was 7 km van het vakantiepark vandaan) en zei dat ik gewoon maar moest bellen als ik opgehaald moest worden. In Invercargill heb ik vooral dingen gedaan zoals boodschappen doen, naar een museum gaan en door een park lopen. Toen ik had gebeld om opgehaald te worden kwam de vader van de eigenaar mij oppikken en toen hij vroeg wat ik gedaan had kwam hij er achter dat ik ‘The fastest Indian’ nog niet gezien had. In een soort bouwmarkt van Invercargill staat een hele verzamelijk oude en bijzondere motorfietsen en auto’s. Het topstuk is de Indian Scout, een aangepaste versie die in 1967 het snelheidsrecord voor de klasse onder de 1000cc heeft gehaald dat vandaag de dag nog steeds staat. Toen ik hem zag vond ik het al wonderbaarlijk als hij 150 km/h gehaald zou hebben, maar het record is 297 km/h.

Daarna ben ik een paar dagen in Dunedin geweest, maar door het koude en natte weer (afgemaakt door hagel en natte sneeuw) ben ik niet heel veel buiten geweest. Op een middag ben ik wel door de stad en het museum geweest. Dunedin was de eerste echte stad van NZ en is in principe een Nieuw-Zeelandse versie van Edinburgh (zeker qua architectuur).

Hier in Queenstown was het alweer zonnig en de temperaturen ook alweer bezig. Ik begin nu weer naar het Noorden te reizen en ben nog een beetje aan het nadenken hoe ik mijn laatste twee weken in Nieuw-Zeeland ga spenderen. Of beter gezegd: de laatste twee keer knipperen hier.

De eerste stap is in ieder geval door morgen naar Lake Tekapo te gaan en vervolgens naar Christchurch.

Tot later!