Kia Ora!

Blijkbaar is het al weer meer dan twee weken geleden dat ik van me heb laten horen. De tijd gaat blijkbaar weer erg snel haha dus grote kans dat dit een aardig verhaal gaat worden aangezien ik toch het één en ander mee heb gemaakt. De vorige keer dat ik iets schreef zat ik nog in Taupo. Ik was daar best een poos gebleven om de Tongariro crossing te kunnen doen (Voor de Lord of the Rings liefhebbers, de wandeltocht langs Mt Doom). Schijnbaar gaan de shuttles maar 30% van het jaar omdat het weer het de andere dagen niet toelaat (Ik heb eigenwijze mensen gesproken die alsnog gegaan waren op die dagen, maar die zelf vervoer hadden en die zeiden dat het echt een ramp was. Vrieskou, regen, geen uitzicht dus uiteindelijk een beetje zinloos). Toen ik aankwam in Taupo hoorde ik gelijk dat het voor mijn volledige verblijf in Taupo geannuleerd was. Op mijn laatste dag in Taupo hoorde ik echter dat hij de volgende dag door zou gaan dus had ik gelijk een nacht extra bijgeboekt in mijn Hostel en mijn busreis verzet. Aangezien er gemiddeld 5000 mensen per dag over het 19 km lange pad gaan (en nog veel meer na een week van slecht weer) vertrokken we ‘s ochtends al om 05.20 uur om de drukte voor te zijn. Naar anderhalf uur met de bus waren we op bestemming konden we de klim beginnen. Het eerste uur was nogal vlak en redelijk makkelijk maar daarna begon de klim van Mt Ngarahoe (Mt Doom) en dat werd wel aardig pittig. Bijzonder was dat het op dat moment aardig dicht begon te trekken en dat je door de hoogte op een gegeven moment door de wolken liep. Aangezien het allemaal van dat donkere vulkaanlandsschap is in combinatie met die dikke mist voelde het daar bijna buitenaards. Vervolgens ging het pad over naar Mt Tongariro over een soort vlakte. Ik weet nog steeds niet hoe dat er uit ziet aangezien we door dikke mist liepen. Even later liep ik over een gedeelte waar aan beide kanten afgrond was, en door de dikke mist en harde wind was het echt heel koud daar. Van te voren werd ons verteld dat het daar rond het vriespunt zou zijn dus ik was gelukkig voorbereid. Maar ik was wel blij dat ik op dat moment niet zeiknat was van de regen anders was dat echt niet leuk meer geweest. Toen ik bijna bij de top was klaarde het ineens op waardoor in een keer het het uitzicht zichtbaar was dat al die tijd verborgen was achter de mist. Omdat de impact van zo’n uitzicht een beetje lastig te omschrijven is kan ik niet veel meer zeggen dan dat het erg mooi was. Een vulkaanlandschap met bergmeren is iets wat ik nooit eerder zo heb gezien. Het leuke was dat je achter de bergen in de verte zag dat je daarna bovenop de wolken keek waardoor je ineens realiseerde dat je intussen ineens behoorlijk hoog was (1886m). Na de top was het een rustige wandeling naar beneden. Aan het eind stond de bus te wachten die ons in een uur weer terug naar Taupo bracht.

De volgende dag bracht de bus ons naar River valley. Een heel erg afgelegen locatie tussen de heuvels waar niet veel meer was dan een rivier en een hostel. Het was dusdanig afgelegen dat er geen bereik was met je telefoon, geen Wi-fi en een beperkte hoeveelheid water. Daar heb ik nog geslapen in een 20-persoons stapelbed. 10 Mensen naast elkaar op de onderste laag en hetzelfde voor de bovenste laag. Ondanks dat dit niet het meest ruime/comfortabele bed tot nu toe was, was het in ieder geval een unieke ervaring. De reden dat we in River valleywaren is omdat dit een heel mooie locatie was om te gaan raften of om paard te rijden. Om een beetje op mijn uitgavepatroon te letten had ik besloten daar maar even niks te doen. Bovendien was er die avond een feest in het hostel en de activitieten begonnen om 8 uur ‘s morgens omdat de bus ‘s middags al weer door ging. De rivier daar was echter een graadje of 20 dus het bood wel de mogelijk om nog lekker te zwemmen daar.

De volgende dag gingen we door naar Wellington. Normaal heb ik niks met grote steden en wil ik er over het algemeen zo snel mogelijk weer vandaan zijn, maar ik kijk nu al uit naar de volgende keer dat ik in Wellington ben. De mensen zijn er vriendelijk, de stad is gezellig en schoon en er is vanalles te doen. Ik kan nog steeds niet helemaal plaatsen wat er zo anders was aan Wellington, maar het was er echt heel leuk.

Die paar dagen in Wellington heb ik vooral gespendeerd aan wandelingen, een museumbezoek, een dagje strand en gratis concerten in de botanische tuinen. Daarnaast heb ik nog een Lord of the Rings movie tour gedaan. Daarbij hebben we een heleboel filmlocaties in de buurt bezocht en hebben we een rondleiding gekregen door de Weta Cave (de studio dus die LotR heeft geproduceerd, maar ook mee heeft geholpen aan Avatar, King Kong, Warcraft, Furious 7, Chappie, Avangers en nog veel meer). Ik zou waarschijnlijk een half boek kunnen schrijven over wat ik gezien en geleerd heb gedurende die dag, maar aangezien dit verhaal al lang genoeg ga ik dat niet doen. Wanneer ik weer thuis ben wil ik het uiteraard allemaal met geuren en kleuren toelichten haha.

Vervolgens zijn we (vanaf hier t/m het einde van Kaiteriteri is dat Leona en ik, een meisje uit Duitsland) met de ferry van Wellington naar Picton, om vervolgens met de bus naar Kaiteriteri te gaan. Het strand bij ons Hostel was schijnbaar een van de beste stranden van NZ dus hadden we gelijk maar een duik genomen. Dit was denk ik het warmtste zeewater waar ik ooit in gezommen had.

Aangezien dit vlakbij het Abel Tasman national park lag hadden we kayaktour geboekt om de boel daar te verkennen. We begonnen daar bij Marahau en zijn toen naar Apple tree bay gegaan. Nadat we daar een bak koffie hadden gekregen hadden onze gidsen het idee de nabijgelegen rivier te gaan verkennen. Normaal gesproken gebruikte ze deze tijd om even te zwemmen of om een rondje te lopen maar iedereen was het er over eens dat het veel leuker was een bergrivier te gaan beklimmen. Nadat we wat territoriale zwarte scholeksters hadden ontweken vervolgde we onze weg de rivier op. De gids ging steeds eerst om te verkennen of het veilig was om te beklimmen (aangezien de gidsen hier ook nog nooit geweest waren) en kwam dan terug om ons te halen. Uiteindelijk hebben eental mooie baden gevonden waar je in kon zwemmen wat lekker verkoelend was (goed koud water haha). Uiteindelijk zat er dus gewoon een 2 uur durende canyoning tour bij onze kayak tour inbegrepen. De canyoning tours die ik op andere plekken heb gezien duurde ook ongeveer twee uur en waren dezelfde prijs als onze kayak tour haha. Toen we eenmaal terug waren op het strand hebben we even geluncht en zijn we vervolgens door gegaan naar het noorden van Adele island, waar zeehonden zaten. Ondanks dat er buitengewoon weinig zaten (aldus de gids) was het wel mooi om nog een pasgeboren zeehond te zien. Helaas was de GoPro hier leeg en heb ik er dus geen foto’s van kunnen maken. Daarna zijn we begonnen aan onze lange weg terug naar Marahau. De dag erna hebben we heel de dag op het strand gelegen omdat we nog moe waren van de dag ervoor. Wel hadden we nog een watertaxi geboekt voor de volgende dag om ons naar Torrent bay te brengen. Vanaf Torrent bay zijn we terug gelopen naar Marahau (ongeveer 16km). Ook dit was weer een prachtige wandeling en we hadden uitzicht op waar we twee dagen eerder onze kayaktour hadden gedaan. Geïnspireerd door het soort van canyoning zijn we halverwege onze wandeling ook een rivier op geklommen en hebben daar (voor zover mogelijk) ook nog even gezwommen. Het was die dag een graadje of 30 dus een duik in het verfrissende bergwater deed ons goed. Eerst wilden we in Anchorage bay een duik nemen maar we bedachten ons dat dat waarschijnlijk niet zo’n goed idee zou zijn aangezien je normaal al makkelijk verbrand, laat staan als je helemaal onder het zout zit. De watertaxi naar Torrent bay was trouwens ook wel leuk, want aangezien deze ook langs Adele island ging had we een tweede kans om de zeehonden te zien en te fotograferen.

De volgende ochtend moest ik weer afscheid van Leona nemen aangezien zij verder ging met de Kiwi bus naar Westport, terwijl ik naar Motueka ging. Ik ging hier naartoe omdat ik een adres had gevonden om te gaan werken tussen Kaiteriteri en Westport in, maar Kaiteriteri was te duur om te verblijven. Ik kon namelijk niet meteen aan de slag en kan pas zaterdag (3 feb) komen. Nu zit ik hier al een aantal dagen eigenlijk niks te doen, wat eigenlijk ook wel weer even lekker is.

Ik ga morgen naar mijn werkadres toe waar ik dus zo’n 5 uur per dag ga werken in ruil voor eten en onderdak. Mijn verblijfplaats is op de boerderij van 67-jarige man die nogal ouderwets leeft. Het is dusdanig afgelegen dat er zo ongeveer geen communicatie met de buitenwereld mogelijk is, hij regelt zijn eigen eten (moestuin, kippen, een koe etc), bakt zijn eigen brood, maakt zijn eigen kaas, brouwt eigen bier etc. Zijn primaire vervoersmiddel is paard en wagen. Hij heeft dus ook een heleboel Clydesdale paarden. Dit is allemaal erg veel onderhoud en daar ga ik dus mee helpen. Het plan is om hier zo’n vier tot zes weken te verblijven dus ik zal de komende tijd dus ook waarschijnlijk offline zijn en niks van mij laten horen. Mocht ik intussen toch ergens de mogelijkheid hebben om te communiceren dan zal ik dat zeker doen.

Ik spreek jullie waarschijnlijk weer als ik in Westport ben!